‘Terug naar de toekomst’

Sinds mensenheugenis zijn we in staat te weten wat er gaat
gebeuren in de toekomst. Inheemse volkeren die voorspellingen doen, een filmschrijver die ‘Back to the Future’ (1985) maakt met talloze, inmiddels ontwikkelde, bizarre uitvindingen, door het gebruik van datamining of de wijsheden van filosofen. We hebben kennis over dat wat komen
gaat.  Deze voorspellingen voor de toekomst bieden ons kansen. Tegelijkertijd zullen we ook in het nu moeten handelen om tijdig het tij te keren als we voor onze huidige en volgende generaties een
positieve bijdrage willen leveren. Die laatste intrigeert me. Wat maakt dat we als mens vaak onvoldoende in staat zijn om beschikbare kennis en lessen uit het verleden om te zetten in anders handelen? Wat zorgt ervoor
dat we de geschiedenis zich laten herhalen en we er niet van lijken te leren? Dat we ons onvoldoende lijken te realiseren, dat we nu iets kunnen veranderen?

Lezend in boeken als ‘Think and Grow Rich’ van Napoleon Hill (1937) of ‘Het tijd keren’ van Joke J. Hermsen die verwijst naar Rosa Luxemburg (1871-1919), lees ik teksten die, los van het taalgebruik, zo geplaatst kunnen worden in de tijd van nu. Het effect van kapitalisme op de mensheid en de aarde. De noodzaak om als mens vanuit je potentie en waarden te leven en
deze kracht te bundelen voor grootse impact.

Is het vertrouwen in onszelf en de ander dat ontbreekt? Het gevoel van machteloosheid, of het onvermogen om het geheel te overzien en het effect het lange termijn van ons handelen op onze wereld ? Of kunnen we niet verder kijken dan de duur van ons eigen leven?
We zijn vervreemd van wie we zijn, vervreemd van wat we kunnen als mens. Bijna al ons dagelijkse handelen en keuzes hebben we uit handen gegeven. We laten ons leiden door politiek en bureaucratie, die hun focus hebben gelegd op het blijvend laten groeien van een consumptiemaatschappij. We houden een economie in stand, waarbij welvaart en welzijn steeds meer ontkoppeld van elkaar bewegen. Wij als burgers laten ons bewust of onbewust inzetten voor dit doel. Wat drijfveren als concurrentie en competitie verder stimuleert. Gedrag wat ons als
sociale wezens van nature vreemd is; we zijn immers ingericht op connectie en samenhang om te kunnen leven. Onze invloed blijven we uit handen geven ondanks dat we steeds meer ervaren dat nu het moment is om in te grijpen, nu is het moment iets te doen! We lijken niet meer
verbonden met ons waarom en niet meer te weten hoe.

Als mens hebben we verbinding nodig om te kunnen overleven. Verbinding met elkaar en met de aarde. Zonder dat brengen we onszelf schade toe van binnenuit. Zichtbaar in de toename van persoonlijke ziekte, zowel fysiek als emotioneel (stress en depressie), alsook in de grote schade
die zichtbaar wordt in onze natuur.
Als we ons van binnenuit schade weten toe te brengen, dan hebben we ook het vermogen onszelf van binnenuit te helen. Ons terug te brengen naar het menselijk vermogen steeds opnieuw te kunnen scheppen en verbindingen te herstellen.
Het vraagt niet om groots denken, het vraagt niet van je in je eentje de wereld te redden. Het begint bij je te realiseren wat jij kunt doen en dat die verandering bijdraagt aan het beter maken van de mensheid en de aarde.

Neem jij je verantwoordelijkheid voor jouw eigen invloed? Vergoot jij deze van binnenuit? Wees je er iedere dag opnieuw van bewust dat je een keuze hebt. Een keuze waarbij antwoorden komen vanuit jouw onderbuik en jouw innerlijke weten. Verbind je met jouw identiteit en vanuit hier met
de ander en de wereld. Het begint in je eigen voortuin en deze niet te vergelijken met je buren. Het kunnen zien waar je nu staat en wat je nu kunt doen. Te beginnen in het hier en nu. Terug naar de toekomst’.

Tekst Eva Lut